Καλέ και αφοσιωμένε μου φίλε και μοναδικέ μου αναγνώστη Θανάση, όπως σου είπα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, το μυαλό μου διάγει κάποιες φορές την απαραίτητη για την σχεδόν εύρυθμη λειτουργία του, αγρανάπαυση.
Από την άλλη, το να επιδίδεται κανείς σε μαζική παράθεση φιλοσοφικών, υπαρξιακών και κοινωνιολογικών θέσεων, μπορεί να είναι κάποιες φορές ναρκισσιστικά διασκεδαστικό, δεν είναι όμως πάντα κοινωνικά ωφέλιμο. Κι εμείς οι Τέκτονες, ως γηραιοί πρόσκοποι που βαριούνται πια να στήσουν μια σκηνή μέσα στο δάσος (προτιμάμε τις πιο ψυχοκαθαρτήριες επισκέψεις σε ταβερνεία και λοιπούς ναούς του θεού Διονύσου), οφείλουμε να βρούμε άλλους, πιο πρόσφορους τρόπους να βοηθήσουμε αποτελεσματικότερα το κοινωνικό σύνολο.
Έτσι, σήμερα θα επιχειρήσω να γίνω πιο σοβαρός και να απευθυνθώ στους αδελφούς μου, αλλά είσαι ελεύθερος Θανάση μου να κάτσεις σε μια γωνιά και να ακούς… Δεν πρόκειται να παραδώσω κανένα Τυπικό σε αμύητους σαν την αφεντομουτσουνάρα σου, όσο κι αν σε αγαπώ για την υπομονή και την ανοχή σου στα όσα γράφω…
Πριν από λίγο καιρό έγινα μάρτυρας της αγωνίας ενός γηραιού αδελφού, ο οποίος έβλεπε το εγγονάκι του να σβήνει από λευχαιμία. Η αθώα αυτή ψυχούλα έχασε τελικά τη μάχη της και μόνο να φανταστώ μπορώ, την αγωνία, τη θλίψη και την απελπισία των γονιών του, που έβλεπαν το κοριτσάκι τους να καταρρέει μέρα με τη μέρα, μέχρι που όλα τελείωσαν με τον πιο τραγικό τρόπο.
Πριν από κάποιες δεκαετίες αυτή ήταν η προδιαγεγραμμένη μοίρα των ανθρώπων που κάποιο όργανό τους σταματούσε να λειτουργεί όπως έπρεπε. Για το λόγο αυτό οι άνθρωποι ήταν και πιο μοιρολατρικοί και αποδέχονταν θέλοντας και μη την κακοτυχία που τους χτυπούσε την πόρτα.
Από τότε όμως, οι εξελίξεις στην ιατρική επιστήμη υπήρξαν ραγδαίες. Οι γιατροί και οι άλλοι ερευνητές έκαναν με το παραπάνω το καθήκον τους στο να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, αλλά δεν είναι πάντα η επιτυχημένη εγχειρητική διαδικασία ή το αποτελεσματικό φάρμακο αυτό που θα βοηθήσει έναν άρρωστο.
Πολλές φορές χρειάζεται μια καρδιά, ένα νεφρό, πνεύμονας, συκώτι ή κάποιο άλλο όργανο, προκειμένου να ζήσει κάποιος συνάνθρωπός μας, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να είναι το παιδί μας, η ο γονιός μας ή η γυναίκα μας.
Και όμως… στην Ελλάδα μας σχεδόν κανένας δεν νοιάζεται γι αυτό, σα να μην πρόκειται ποτέ να συμβεί στον ίδιο ή την οικογένειά του. Η Εκκλησία αδιαφορεί και δεν άκουσα ποτέ κανένα ιερωμένο να προτρέπει το ποίμνιό του να γίνουν δωρητές οργάνων. Το επίσημο Κράτος προτιμάει να σκορπάει τα χρήματά του στο να μας πείσει πόσο ευτυχισμένοι είμαστε που ζούμε στην Ελλάδα και απολαμβάνουμε τα έργα που κάνει η κάθε κυβέρνηση, παρά να οργανώσει μια σοβαρή εκστρατεία για να εξασφαλίσει επάρκεια στο τόσο αναντικατάστατο αυτό αγαθό.
Εδώ και πολλά χρόνια, οι Τέκτονες αποφάσισαν και οργάνωσαν εθελοντικές αιμοδοσίες για να προσφέρουν ένα άλλο πολύτιμο αγαθό στους συνανθρώπους μας. Μήπως είναι καιρόν να κάνουμε το επόμενο βήμα;
Από το 1998 κουβαλάω επάνω μου μια μικρή κίτρινη καρτούλα που το βάρος της είναι μηδαμινό. Και η καρτούλα αυτή δίνει το δικαίωμα στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, σε περίπτωση αδόκητης και απευκταίας αναχώρησής μου για την Αιώνια Ανατολή, να αφαιρέσει ό,τι μπορεί να είναι χρήσιμο για να σωθεί η ζωή κάποιων συνανθρώπων μου.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ το λόγο, αλλά είναι ελάχιστοι οι συνάνθρωποί μας που κουβαλάνε αυτή την καρτούλα επάνω τους, ένα τόσο δα χαρτάκι που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο για κάποιον άλλο άνθρωπο.
Το να την αποκτήσει κανείς είναι εξαιρετικά εύκολο. Αρκεί να μπεί στη διεύθυνση:
Προτείνω λοιπόν, όλες οι Σ.’.Στ.’. από όλα τα Ελληνικά Τεκτονικά Τάγματα, να φέρουν το θέμα της δωρεάς οργάνων προς συζήτηση, ή έστω ένας αδελφός να ρίξει την ιδέα στον Σάκο των Προτάσεων. Θα ήταν μια εξαιρετική για την εικόνα μας ιδέα, η κίνηση αυτή να γίνει οργανωμένα από τις Μεγάλες Στοές και να παρουσιάσουμε 50, 100, 1000 αιτήσεις για την Κάρτα Δωρητή Οργάνων, δίνοντας το Παράδειγμα ότι εμείς, οι Τέκτονες, είμαστε παρόντες για να ανακουφίσουμε τον ανθρώπινο πόνο, με όσα μέσα μπορούμε να διαθέσουμε και ότι τα μέσα αυτά δεν έχουν πάντα να κάνουν με το Χρήμα.
Είπον…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 20/4/2011
Δυστυχώς, τα τελευταία τραγικά γεγονότα ήλθαν προς επίρρωσιν του άρθρου αυτού. Ένας φίλτατος αδελφός, 31 μόλις ετών, μετά από ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα που είχε στις 10/4/2011 κατέληξε εγκεφαλικά νεκρός. Η οικογένειά του, ακολουθώντας την εκπεφρασμένη επιθυμία του, δώρησε τα όργανά του για να σωθούν οι ζωές πολλών συνανθρώπων μας. Η τραγωδία αυτή στοίχισε πάρα πολύ σε όλους εμάς που τον γνωρίζαμε. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του...
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 20/4/2011
Δυστυχώς, τα τελευταία τραγικά γεγονότα ήλθαν προς επίρρωσιν του άρθρου αυτού. Ένας φίλτατος αδελφός, 31 μόλις ετών, μετά από ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα που είχε στις 10/4/2011 κατέληξε εγκεφαλικά νεκρός. Η οικογένειά του, ακολουθώντας την εκπεφρασμένη επιθυμία του, δώρησε τα όργανά του για να σωθούν οι ζωές πολλών συνανθρώπων μας. Η τραγωδία αυτή στοίχισε πάρα πολύ σε όλους εμάς που τον γνωρίζαμε. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του...
