Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η δοκιμασία του Δοκιμαστή...


Καλέ μου φίλε Θανάση, εδώ και κάτι περισσότερο από ένα χρόνο σε ζαλίζω με θέματα που άπτονται του Ελευθεροτεκτονισμού και της βιωματικής σχέσης που έχει μαζί του ο κάθε ένας από εμάς που «έκρουσε τη θύρα του Ναού του Ορθού Λόγου».

Όμως, το ταξίδι όλων μας, από τον νεότερο μαθητή, μέχρι τον Μεγάλο Διδάσκαλο, ξεκίνησε από μια κοινή εμπειρία, αυτή της μύησης σε βαθμό Μαθητού, η οποία, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίναμε εκείνη τη στιγμή που τη βιώναμε, αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη εμπειρία που έχει κάποιος που θα ενταχθεί στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα.

Σε παλαιότερη ανάρτησή μου (http://mason100.blogspot.com/2011/01/blog-post_4139.html ) αναφέρομαι εφαπτομενικά στην εμπειρία αυτή της μυήσεώς μου, χωρίς να υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες του Τυπικού, ούτε στον αποσυμβολισμό του κάθε γεγονότος που περιλαμβάνεται στη διαδικασία αυτή. Πέρα από την άρνησή μου να εξιστορήσω μια διαδικασία που αποτελεί την πεμπτουσία του Τεκτονικού Βιώματος, θα ήταν σαν να έβγαινα από την προβολή της ταινίας «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» και φώναζα στην ουρά των υποψήφιων θεατών της επόμενης παράστασης ότι «και οι 12 ήταν οι δολοφόνοι». Σκέτο ξενέρωμα δηλαδή.

Όμως, θέλω να αναφερθώ στον αξιωματικό που πρωταγωνιστεί στη μύηση των νεοφύτων και στο σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει στη μοναδική αυτή εμπειρία που έχουν οι νέοι αδελφοί μας. Εννοώ τον Δοκιμαστή της Στοάς.

Ο ρόλος του Δοκιμαστή είναι ελαφρώς άχαρος τις περισσότερες ημέρες που λειτουργεί μία Στοά. Κάθεται στην καρέκλα του κρατώντας ένα τενεκεδένιο ξίφος και συμμετέχει στις διαδικασίες ανοίγματος και κλεισίματος των εργασιών μόνο με τη φυσική του παρουσία και όχι με κάποια προφορική συμμετοχή του στο Τυπικό. Θεωρητικά, εάν μας επισκεφθεί κάποιος άγνωστος αδελφός από άλλη Στοά, χωρίς προηγούμενες συστάσεις, ο Δοκιμαστής οφείλει να τον υποβάλει στη διαδικασία της «κεράμωσης», δηλαδή να του υποβάλλει ερωτήσεις για να διαπιστώσει εάν ο εν λόγω επισκέπτης είναι «Τέκτων Κανονικός», πριν του επιτρέψει τη συμμετοχή του στις εργασίες της Στοάς. Επίσης, (αν και αυτό δεν το έχω δει προσωπικά να συμβαίνει ποτέ), ο Δοκιμαστής ελέγχει τους συμμετέχοντες αδελφούς, για να διαπιστώσει εάν η περιβολή τους είναι κόσμια και σύμφωνη με τους κανόνες.

Όμως, τις ημέρες που η Στοά έχει μύηση νεοφύτων (συνήθως 2-3 φορές κάθε χρόνο), ο ρόλος του Δοκιμαστή είναι ο πιο σημαντικός από όλων των συμμετεχόντων αδελφών. Είναι αυτός που θα παραλάβει τους υποψήφιους από την αμύητη Κοινωνία, θα τους δέσει τα μάτια συμβολίζοντας το σκότος της αγνοίας και της προκατάληψης στην οποία βρίσκονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα τους οδηγήσει κρατώντας τους αγκαλιά μέσα από τις δοκιμασίες της μυήσεως και θα τους αφαιρέσει το κάλυμμα των ματιών τους, παραδίδοντάς τους στο Φως, μετά το πέρας της μυήσεως αυτής. Είναι μια διαδικασία που έχει τις ρίζες της στους ιεροφάντες των αρχαίων Αιγυπτιακών και Ελληνικών Μυστηρίων.

Πολλοί αδελφοί που έχουν εσωτερικό πνευματικό προσανατολισμό, θεωρούν το ρόλο του Δοκιμαστή ελαφρώς γρουσούζικο, διατεινόμενοι ότι αυτός ελκύει την αρνητική ενέργεια από τον μυούμενο για να τον παραδώσει «καθαρό» στο Φως, ή, (όπως το εξέφρασε ένας σοφός και αγαπημένος αδελφός), ο Δοκιμαστής είναι ο «αίρων τας αμαρτίας του αμυήτου». Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο για κάποιον αδελφό να βρίσκεται στη θέση αυτή για περισσότερο από μία διετή θητεία.

Στη μητρική μου Στοά, εδώ και πολλά χρόνια έχουμε (και θα έχουμε) τον ίδιο Δοκιμαστή. Είναι ένας πράος, καλοσυνάτος και χαμογελαστός αδελφός, πολύ «διαβασμένος» και με απόλυτη συναίσθηση του ρόλου που του έχει ανατεθεί. Είναι ο ίδιος αδελφός που με οδήγησε με δεμένα τα μάτια μέσα στο Ναό και που τον έχω δει να οδηγεί πάρα πολλούς άλλους αδελφούς στην ίδια αυτή αρχαία και μοναδική μυσταγωγική εμπειρία.

Πριν από λίγες ημέρες είχαμε εργασίες μύησης νεοφύτων και είχα για μία ακόμη φορά την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα και τον φίλτατο αδελφό μας στον ιδιαίτερο αυτό ρόλο. Είναι περίεργο ίσως για κάποιον αμύητο, αλλά η συμμετοχή ακόμα και πολύ παλαιών αδελφών στη διαδικασία αυτή τους βοηθά κάθε φορά να παρατηρήσουν και να αποσυμβολίσουν ακόμη ένα μικρό κομματάκι αυτού που βίωσαν πριν από τόσα χρόνια, έτσι η μύηση νέων αδελφών δεν είναι ποτέ κάτι βαρετό που θα θεωρούσε κάποιος ότι δεν αξίζει να το παρακολουθήσει για άλλη μία φορά. Αντίθετα, η προσέλευση τις ημέρες της μύησης στον Πρώτο Βαθμό (του μαθητού Τέκτονα) είναι πάντοτε εντυπωσιακή.

Όταν οι μυούμενοι είναι περισσότεροι από ένα, είναι φυσικό ο Δοκιμαστής να χρειάζεται βοήθεια και από άλλους αδελφούς του βαθμού του Διδασκάλου, για να οδηγήσει τους νεόφυτους μέσα στο Ναό και στις επακόλουθες δοκιμασίες. Όμως, αυτός είναι που θέτει το ρυθμό και αυτός οδηγεί τους υπόλοιπους στο ρόλο που έχουν αναλάβει.

Έτσι, είδα για ακόμα μια φορά τον φίλτατο αδελφό μας να εισέρχεται στο Ναό, κρατώντας με προσοχή και ιδιαίτερη στοργή ένα νεόφυτο που με δεμένα μάτια και μικρά διστακτικά βήματα έμπαινε για πρώτη φορά στο χώρο του Ναού του Ορθού Λόγου. Και αυτό που παρατήρησα στην έκφραση του αδελφού Δοκιμαστή ήταν η Αγάπη. Εκείνη τη στιγμή, Δοκιμαστής και Μυούμενος ήταν ένα αδιαίρετο άτομο, σαν μια εγκυμονούσα έτοιμη να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Και μπορεί ο μυούμενος να έδειχνε διστακτικός και ίσως λίγο φοβισμένος, έχοντας αποστερηθεί για λίγο την κυριότερη αίσθηση που μας δίνει σαφείς πληροφορίες για το περιβάλλον μας (άλλωστε κανένα μωρό δεν γεννήθηκε ποτέ ευτυχισμένο και χαρούμενο), η έκφραση του Δοκιμαστή όμως ήταν αυτή της χαράς, της τρυφερότητας και της αγάπης, όχι δηλαδή διαφορετική από μιας γυναίκας που βλέπει το παιδί της για πρώτη φορά.

Ίσως γι αυτό ο αγαπημένος μας αδελφός έχει αντέξει τόσα πολλά χρόνια στον ίδιο ρόλο. Γιατί αναιρεί την αρνητική ενέργεια με το πιο καταλυτικό αντίδοτο, αυτό της Αγάπης.

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Στον Δοκιμαστη μας λοιπον. Ενας συμβολικος για ολους μας , οι δοκιμασιες ομως συνεχεις και απο παντου
ΟΡΕΙΝΟΣ

GREEK MASON είπε...

Περίμενες, μετά την κουβέντα που έγινε, να μην σχολίαζα; Κάτι τέτοια είναι το ψωμοτύρι μου, αδ.: μου...

Ανώνυμος είπε...

Αδ.: μου, το εξαιρετικό κείμενό σας μού έδωσε μια εντελώς νέα προοπτική για το ρόλο του Δοκιμαστή. Ιδίως ο παραλληλισμός σας με την εγκυμονούσα γυναίκα (και εγώ θα πρόσθετα και τον παραλληλισμό της μαίας ίσως;) με συγκίνησε ιδιαίτερα.

Σας ευχαριστώ για τα υπέροχα σχόλιά σας που πάντοτε τα κάνετε με ευγένεια και αγάπη.

ΜΤΤΑΑ

CosaNostres είπε...

Πολύ ενδιαφέρον και για τους αγνοούντες.Η καθημερινότητα είναι συνυφασμένη με τη δοκιμασία, και ειδικά όσοι δεν το έχουν αντιληφθεί πρέπει να ανησυχούν.Είναι μεγάλο πράγμα να δοκιμάζεσαι-κυρίως για εσένα εσωτερικά.Η δοκιμασία σου δεν προκαλεί τόσο σεβασμό από τους άλλους όσο στον ίδιο σου τον εαυτό, πόσο μάλλον αν είσαι νέος.